Ο"ΠΑΙΧΤΗΣ"

Σε μια μακρινή Ρωσική Δημοκρατία, ένας νέος, επιτυχημένος επιχειρηματίας βρίσκεται στην εξουσία. Η συζήτηση μαζί του αποκαλύπτει έναν πραγματικό «παίκτη» στη σκακιέρα της πολιτικής, αλλά δημιουργεί μια σειρά από ερωτήματα στα όρια της λογικής και του παραλόγου: Τι σχέση μπορεί να έχει ο Βούδας, με τους απόγονους του Τζένγκις Χαν, τη δολοφονία μιας δημοσιογράφου, 12 καρέκλες, το σκάκι και τους...εξωγήινους…Ο πρόεδρος της Καλμυκίας και πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Σκακιού, Κιρσάν Νικολάγιεβιτς Ιλιουμζίνοφ, επιχειρεί να εξηγήσει τα «ανεξήγητα» στο νέο ντοκιμαντέρ της Εμπόλεμης Ζώνης του Σωτήρη Δανέζη, με τίτλο «Ο Παίκτης», την Τρίτη 26 Μαΐου στις 23.30 στο Mega.Λίγα λόγια για το ΝτοκιμαντέρΗ Καλμυκία είναι μια άγνωστη Ρωσική Δημοκρατία μεταξύ της Κασπίας και της Μαύρης Θάλασσας, που κατοικείται από τους απόγονους της Χρυσής Ορδής του Τζένγκις Χαν. Οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ δίνουν ραντεβού με τον Πρόεδρο της, Κιρσάν Νικολάγιεβιτς Ιλιουμζίνοφ και τον αφήνουν να μιλήσει: για την πατρίδα του, τη μοναδική βουδιστική επαρχία της Ευρώπης, για τη συλλογή του από λιμουζίνες Ρολς Ρόις, για τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του, για τη διασπάθιση δημόσιου χρήματος (για την οποία τον κατηγορούν οι επικριτές του), για τη δολοφονία μιας δημοσιογράφου που έμμεσα του αποδίδουν οι αντίπαλοί του, για τους διάσημους φίλους του στο Χόλυγουντ, για την «απαγωγή» του από εξωγήινους, και φυσικά για τη μεγάλη του αγάπη, το σκάκι. Ο Ιλιουμζίνοφ δεν είναι ένας τυχαίος «παίκτης» είναι, εκτός των άλλων, πρωταθλητής του αθλήματος και Πρόεδρος της FIDE της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Σκακιού. Στην πρωτεύουσα, Ελίστα, διοργανώθηκε το 1998 η 33η Σκακιστική Ολυμπιάδα, για τις ανάγκες της οποίας κατασκευάστηκε η «Πόλη του Σκακιού». Το άθλημα αναδείχθηκε σε εθνικό και σήμερα η Ελίστα θεωρείται από πολλούς ως η σκακιστική πρωτεύουσα του κόσμου.Η Ελίστα είναι κάθε άλλο παρά μια συνηθισμένη ρωσική επαρχιακή πόλη. Διάσπαρτες παγόδες, βουδιστικοί ναοί και μνημεία που θυμίζουν την μογγολική καταγωγή των Καλμύκων αποτελούν πολύχρωμες πινελιές ανάμεσα στις γκρίζες πολυκατοικίες σοβιετικού ρεαλισμού. Οι δρόμοι είναι καθαροί, η παρακμή των υποδομών λιγότερο αισθητή, ενώ ολοένα και περισσότερα μοντέρνα κτίρια έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους. Σημείο αναφοράς της πόλης είναι η κεντρική πλατεία με το άγαλμα του Λένιν, μια κόκκινη παγόδα και ανάμεσά τους μια μεγάλη σκακιέρα όπου καθημερινά οι Καλμύκοι εξασκούνται στο εθνικό τους άθλημα.Η σημερινή εικόνα της Καλμυκίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την προσωπική του πορεία, τον πλουτισμό του κατά τη δεκαετία του ’90, την είσοδο και ανέλιξή του στην πολιτική σκηνή καθώς και τα μεγαλόπνοα σχέδιά του. Αποκαλεί την «Πόλη του Σκακιού» και τον Χρυσό Ναό του Βούδα -τον μεγαλύτερο βουδιστικό ναό στην Ευρώπη- ως «μωρά» του, ενώ για το άμεσο μέλλον οραματίζεται την ένωση της Κασπίας Θάλασσας με τον Εύξεινο Πόντο.Ο Πρόεδρος Ιλιουμζίνοφ έγινε πρωταθλητής Καλμυκίας στο σκάκι σε ηλικία 14 ετών, επιχειρηματίας στη μετά-σοβιετική Ρωσία και εκατομμυριούχος πριν κλείσει τα 30. Το 1995 έγινε Πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Σκακιού, ενώ πολύ νωρίτερα είχε εμπλακεί με την πολιτική. Είκοσι επτά ετών ήταν ο νεότερος βουλευτής του ρωσικού Κοινοβουλίου. Φέτος συμπληρώνει 16 χρόνια στην προεδρία της Καλμυκίας.Η επιχειρηματική και πολιτική σταδιοδρομία του δε θα είχε τίποτα διαφορετικό από την καριέρα πολλών Ρώσων στη Μετασοβιετική εποχή, αν δεν υπήρχαν οι...«εξωγήινοι»!Το 1997, κατά τη διάρκεια ενός επαγγελματικού του ταξιδιού στη Μόσχα, ο Ιλιουμζίνοφ ισχυρίζεται ότι «απήχθη» από εξωγήινους. Με κάθε σοβαρότητα περιγράφει τι ακριβώς συνέβη κατά τη «μετάβασή» του σε κάποιον «άγνωστο πλανήτη», τι ακριβώς του είπαν οι «απαγωγείς» του και ποια ήταν η κριτική τους για το ανθρώπινο είδος! Και μπορεί να μην έχει ούτε μία φωτογραφία μαζί τους έχει όμως αρκετές με τους διάσημους και περισσότερο γήινους φίλους του: τον Δαλάι Λάμα, τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β’, τον Σαντάμ Χουσέιν, αλλά και σταρ του Χόλιγουντ όπως ο Ριτσαρντ Γκιρ, η Σάρον Στόουν, ο Τσακ Νόρις και ο Στίβεν Σίγκαλ!Οι πολιτικοί του αντίπαλοι έχουν σταματήσει εδώ και χρόνια να γελούν με αυτές τις ιστορίες. Θεωρούν τον πρόεδρο της Καλμυκίας μεγαλομανή, μυθομανή και επικίνδυνο. Τον επικρίνουν για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για τη μυστηριώδη δολοφονία μιας δημοσιογράφου λίγο πριν την έναρξη της Ολυμπιάδας Σκακιού το 1998, για διασπάθιση δημόσιου χρήματος, για τους περιορισμούς στον Τύπο και την απαγόρευση στην αντιπολιτευόμενη εφημερίδα να εκδίδεται στην περιοχή.Η αποκάλυψη, στο τέλος του ντοκιμαντέρ, για ένα γνωστό ρωσικό μυθιστόρημα των αρχών του 20ου αιώνα που μεταφέρθηκε ακόμη και στον ελληνικό κινηματογράφο, κρύβει τις απαντήσεις και εξηγεί καλύτερα την πηγή έμπνευσης για τα έργα και τις ημέρες του «Παίκτη»...